• Warto przeczytać

        • „Jeżeli nie wykorzystujemy naszych oczu

          do tego, by widzieć, to będziemy ich

          potrzebować, by płakać.”

                                                         (Jan Paweł II)

           

          Podstawowe zadania rodziny:

          1. troska o prawidłowy rozwój fizyczny dziecka, jego sprawność i zdrowie;
          2. troska o rozwój intelektualny ( umysłowy);
          3. zaspokajanie potrzeb emocjonalnych ( uczuciowych) dziecka, przy równoczesnym wzbogacaniu jego życia uczuciowego, rozwijaniu w nim dyspozycji pozytywnych i przełamywaniu dyspozycji negatywnych (egocentryzm, skłonności egoistyczne, brak wyobraźni i wrażliwości na potrzeby czy krzywdy innych);
          4. wdrażanie w kulturę własnego społeczeństwa, grupy społecznej, z którą jest się najściślej związanym, w kulturę ogólnoludzką;
          5. rozbudzanie zainteresowań i potrzeb kulturalnych;
          6. wpajanie społecznie akceptowanych zasad i norm moralnych;
          7. uspołecznienie dziecka poprzez kształtowanie postawy otwartej na problemy otaczającego świata;
          8. przygotowanie do samodzielnego życia ;
          9. uodparnianie na napotykane trudności i niepowodzenia, hartowanie charakteru i silnej woli;
          10. rozbudzanie u dziecka poczucia godności osobistej oraz poczucia godności narodowej;
          11. rozwijanie dyspozycji do doskonalenia siebie.

           

          Czego potrzebują dzieci, by móc się duchowo, umysłowo i społecznie jak najlepiej rozwijać?

          Odpowiedzią jest „Dziesięć przykazań wychowania dzieci” (z Mia Kellmer Pringle: „Czego potrzebują dzieci”):

           

          1. Okaż twojemu dziecku trwałą nieustającą miłość i opiekę – jest to tak ważne dla jego umysłowego i duchowego zdrowia, jak pożywienie dla ciała.
          2. Bądź hojny w poświęcaniu dziecku swojego czasu i okazywaniu mu twojego zrozumienia – bawienie się z dzieckiem lub czytanie na głos liczy się o wiele więcej niż uporządkowane, funkcjonujące bez zakłóceń gospodarstwo domowe.
          3. Umożliwiaj twojemu dziecku zdobywanie nowych doświadczeń i już od pierwszych dni jego życia „zanurz” je w mówionym języku – wzbogaca to jego duchowy rozwój.
          4. Zachęcaj dziecko do zabawy w każdej formie: w pojedynkę i z dziećmi, do badania świata, eksperymentowania, budowania, kreatywnego tworzenia.
          5. Chwal częściej i głośniej wysiłki niż osiągnięcia.
          6. Powierzaj dziecku stale rosnącą odpowiedzialność – podobnie jak i inne umiejętności trzeba ją stale trenować.
          7. Pamiętaj o tym, że każde dziecko jest wyjątkowe, jedyne w swoim rodzaju – sposób w jaki traktujesz jedno i który jest dla niego zupełnie w porządku dla drugiego może być niewłaściwe.
          8. Pokazuj swoją dezaprobatę i niezadowolenie w taki sposób, który nie będzie oznaczał dla wieku, osobowości i rozumienia dziecka zbyt wygórowanych wymagań.
          9. Nigdy nie używaj groźby pozbawienia dziecka miłości albo, że je komuś oddasz. Możesz odrzucać i nie akceptować jego zachowania, ale nie pozwól nigdy, by zrodziło się w nim podejrzenie, że możesz odrzucać jego osobę.
          10. Nie oczekuj wdzięczności. Twoje dziecko nie prosiło się, żeby przyjść na świat – to była twoja decyzja.

           

           

          Dwanaście porad dziecka skierowanych do rodziców/wychowawców:

          1. Nie rozpieszczajcie mnie pięknymi rzeczami! Potrzebuję waszego uznania, a nie znowu słodyczy albo pluszowych zwierzaków!
          2. Nie róbcie za mnie niczego, co mógłbym zrobić sam!
          3. Zaufajcie mi i nigdy mnie nie podejrzewajcie! Kiedy się boję, okłamuję was!
          4. Oprócz niesprawiedliwości nic mnie tak nie boli, jak brak waszej miłości.
          5. Odpowiadajcie na moje pytania, ale przestańcie mnie wciąż pouczać!
          6. Nie wykrzykujcie na mnie w obecności innych ludzi! Jeżeli będziecie ze mną rozsądnie rozmawiali, to ja też będę się rozsądnie zachowywał!
          7. Nie zrzędźcie i nie narzekajcie ciągle na mnie! Kiedy będę miał tego dosyć, muszę ustawić moje uszy tak, by jednym coś wpadało, a drugim zaraz wypadało. To jest moja konieczna obrona.
          8. Nie porównujcie mnie z innymi dziećmi! Ja jestem bowiem nieporównywalny, jedyny w swoim rodzaju, nie ma na świecie drugiej takiej osoby jak ja. Jestem tak samo wyjątkowy, jak wy.
          9. Wasze humory sprawiają, że tracę pewność siebie. Przyznajcie się przynajmniej, że jesteście w złym nastroju, a wtedy zejdę wam z drogi!
          10.  Kiedy jestem uparty, zapytajcie się choć raz: dlaczego?! Może się zdarzyć, że mnie do tego zmusiliście.
          11.  Nie dajcie się złapać na moje triki! Jeżeli chcę przyciągnąć waszą uwagę, potrafię z jednej sekundy na drugą płakać, marudzić i być uparty.
          12.  Żądajcie ode mnie tylko tego, co sami też robicie! Jesteście bowiem książką, w której codziennie czytam.